شرکت راه های مختلفی را برای تأمین مالی در اختیار دارد که از نظر زمان سررسید به تأمین مالی کـوتاه مدت، میان مدت و بلنـد مدت و از لحـاظ محـل تأمیـن منابـع به مـنابع داخـلی و خارجی تقسـیم می‌گردند (شباهنگ، ۱۳۷۱،ص۲۵۱)^۲.

در ادامه به بررسی روش های فوق می­پردازیم.

۲-۳-۱- تأمین مالی کوتاه مدت

منظور از تأمین مالی کوتاه مدت تأمین مالی از منابعی است که حداکثر ظرف مدت یک سال یا کمتر باز پرداخت می‌گردند. مــنابع تأمین مالی کوتاه مدت به دو طبـــقه کلی تقسیم می­گردند که شامل منابع تضمین نشــده و منابع تضمین شده می­باشند. منابع تأمین مالی کوتاه مدت تضمین نشده عمدتاًً شامل اعتبارات تجاری ( خرید نسیه کالا ) پیش دریافت از مشتریان هزینه­ های پرداختـی، وام­هـای بانکی و اسـناد تجاری می­گردند. منابع تأمین مالی تضمین شده نیز عمدتاًً توسط بانک‌ها، مؤسسات مالی و خریداران حسابهای دریافتنی تأمین می­گردند. اعطاء کنندگان تسهیلات مالی کوتاه مدت تضمین شده بخشـی از دارایـی­های واحد تجاری را به منظور تضمین وام­های اعطایی به وثیقه می­ گیرند.

۲-۳-۲ تأمین مالی میان مدت

تأمین مالی میان مدت تأمین مالی از منابعی است که سررسید آن ها بیش از یک سال و کمتر از هفت سال است البته در ارتباط با سررسید کمتر از هفت سال اتفاق نظر بین تحلیلگران مالی وجود ندارد و پاره­ای از آنان سررسید کمتر از پنج سال را جزء بدهی­های میان مدت تلقی نموده ­اند، با این وجود بسیاری از تحلیلگران مالی و حسابداران تفکیک میان بدهی­های میان مدت و بلند مدت را نادیده گرفته و منابع تأمین مالی را به دو گروه عمده تقسیم نموده ­اند، بدین ترتیب که بدهی­های با سررسید کمتر از یکسال را بدهی­های کوتاه مدت و سررسیدهای بیش از یکسال را نیز به عنوان بدهی­های بلند مدت طبقه ­بندی نموده ­اند. بدهی­های میان مدت شامل مواردی همچون خریدهای نسیه ( اعتبار در گردش ) وام­های مدت­دار و قراردادهای اجاره می­گردند.

۲-۳-۳- تأمین مالی بلند مدت

یکی دیگر از راه­های تأمین مالی از لحاظ زمان سررسید، تأمین مالی بلند مدت ‌می‌باشد. تأمین مالـی بلند مدت عمدتاًً به منظور سرمایه ­گذاری­های بلند مدت، همچون خرید دارایی جدید، احداث کارخانه و یا مدرنیزه کردن امکانات موجود مورد استفاده قرار ‌می‌گیرد. منابع تأمین مالی بلند مدت شامل استقراض (بدهی) بلند مدت، سهام عادی، سهام ممتاز و سود تقسیم نشده می­گردد.

استقراض و انتشار سهام ممتاز یا سهام عادی دارای یک ویژگی مشترک ‌می‌باشد. یعنی منابع تأمین وجه، خارج از واحد انتفاعی و عملیات آن قرار دارد. در حالی که سود انباشته معرف یک منبع داخلی تأمین مالی است. مادام که مدیریت واحد انتفاعی بتواند اشخاص را برای سرمایه ­گذاری در واحد انتفاعی یا اعطای اعتبار وام به آن متقاعد و ترغیب کند، از لحاظ تأمین وجوه از منابع خارجی محدودیت‌هایی وجود نخواهد داشت. اما سود انباشته، یک منبع داخلی واحد انتفاعی است و مبلغ آن به سودهای سنواتی تحصیل شده توسط واحد انتفاعی پس از کسر سودهای توزیع شده محدود می­ شود.

تأمین مالی از طریق انتشار سهام عادی و استفاده از سود انباشته نیز از یک لحاظ ویژگی مشترکی دارند، زیرا هر دو معرف وجود اعطائی توسط صاحبان واحد انتفاعی ( در مقایسه با اعطاءکنندگان اعتبار و وام و سهام‌داران ممتاز ) می­باشند. تحقیقات انجام شده ‌در مورد روش های تأمین مالی واحدهای انتفاعی بزرگ، در کشورهای صنعتی نشان می­دهد که در درجه اول منبع اصلی تأمین وجوه سود انباشته است. در درجه دوم و پس از سود انباشته، استقراض منبع عمده وجوه مورد نیاز واحدهای انتفاعی محسوب می­ شود. اگرچه سهام عادی و سهام ممتاز در مقایسه با دو منبع اول وجوه کمتری را تأمین ‌می‌کنند اما این دو منبع از دیدگاه یک واحد انتفاعی در دوره معین، حائز اهمیت زیاد است. ایده نظام سلسله مراتبی اولین بار توسط دونالدسون و ‌بر اساس مطالعاتش ‌در مورد اینکه چگونه مدیران اقدام به تأمین مالی می­نمایند معرفی شد. او دریافت که مدیران قویاً طرفدار تأمین مالی از طریق منابع داخلی بودند به استثناء زمانی که نیازهای غیر معمول به وجود می­آمد. علاوه بر آن مدیران به ندرت برای تأمین مالی این نیازهای انباشته آنطور که دونالدسون اصطلاحاً به آن نیازهای غیر معمول می­گوید، سهام جدید صادر ‌می‌کنند. استقراض در سطح جهانی به عنوان یک راه حل جایگزین ترجیح داده می­ شود. در ادامه به اختصار روش های مذکور بیان می­شوند.

۲-۳-۳-۱- استقراض:

سرمایه استقراضی عمدتاًً شامل وامهای رهنی^[۸۸]، تسـهیلات بانکی، اوراق قــرضه و سایر بدهـی­های بلند مدتی می‌گردد که توسط بانک‌ها، مؤسسات مالی و سایر اشخاص حقیقی و حقوقی تأمین و اعطاء می‌شوند.